ENGELSİZSİNİZ

Doğuştan gelen genetik bir mirasa sahibim: Kornea Distrofisi. Kaç kuşak öncesinden bana kaldı bu miras bilmiyorum. Bunun pek de önemi yok. Yaşım ilerledikçe daha sık kapanıyor gözüm ve iyileşmesi daha uzun sürüyor. Korneam her yırtılmasında hatırı sayılır bir görme kaybına neden oluyor. Bu kayıpla yaşamaya alışmam biraz zamanımı alıyor. Önceden yapabildiklerimi yaparken iyileşme sonrasında daha da zorlanıyorum. Uzun kitap sayfaları okuyamıyorum, bilgisayar, TV ve telefon ekranlarına bakamıyorum. Çocuklarıma kitap okuyamıyorum. Ocak başındayken şehriyeyi fazla kavuruyorum. Yanaklarıma allık sürerken kontrastı ayarlayamayıp abartabiliyorum. Halının üzerindeki kırıntıları görmüyorum ki bu hiç de fena bir durum değil. Gözlerinizin az görmesi demek başkalarının kusurlarını da az gördüğünüz anlamına geliyor.

Ağrılı ve acılı ilk beş günün sonunda hala kapalı olan gözlerle normal hayatıma yaşamaya başlıyorum. Günlerce karanlık ve sessiz bir odada izole yaşadıktan sonra ailemin arasına karışıp onlara eşlik etmek benim için mucize. Hazır gözlerim de kapalıyken çocuklarla körebe oynuyoruz. Tabi ki ebe her zaman ben oluyorum. Körebe oyununa başladığımız gün ailem biliyor ki artık iyileşme sürecindeyim ve birkaç gün sonra gözlerimi yeniden açabileceğim. Adı her ne olursa olsun hastalık, engel ya da farklılık eğer bir anneyseniz ve küçük çocuklarınız varsa her şeyi bir ritüele dönüştürmenin ne kadar önemli olduğunu bilirsiniz. Annelik engel tanımaz. Korneamın yırtılması aile içinde acayip karşılanmıyor, biz bu durumla yaşamayı deneyimleyerek normalleştirdik. Engelli ebeveyn olmanın aile içindeki bireyler de olumsuz etkileri olabildiği gibi birçok olumlu etkisi de var.

Yaşadığımız bu durumun çocuklarımı daha uyumlu ve esnek hale getirdiğini gözlemliyorum.

Empati kurmayı deneyimleyerek öğreniyorlar.

Küçük kızım yalnız başıma yatarken gelip bana masallar, hikayeler anlatıyor. Oğlum baş ucumda kitap okuyor.

Çocuklar süper kahramanları olan annelerinin de yenilmez olmadığını biliyor.

Çocuklarım fiziksel engeller hakkında deneyim ve bilgi sahibi, bu benim için en büyük hediye.

Korneam yırtıldığında çocuklarım benim neye ihtiyacım olduğunu ben söylemeden biliyor ve yeni bir davranış düzenine geçiyorlar.

Aile içindeki işbirliği ve dayanışma bu zor günlerde hepimize umut veriyor.

Çocuklarım benim devreden çıktığımda kendi kendilerine yetebilmeyi deniyor.

Ne kadar engelimiz var bilmiyorum; ama engel konusunun aile içinde çok güçlü bağlar kurduğunu deneyimleyerek öğrendim. İnsanın en büyük gücü kendi sınırlarını, yeterliliklerini bilmesinden geçiyor. Engellerimiz biz onları engel olarak gördüğümüzde hayatımızı engelliyor.